A LARRA – Carolina Coronado¹ – LARRA’YA Türkçesi: Samet Polat

Bu sitede sunulan metin, fotoğraf ve benzeri tüm materyaller, yazarının özgün çalışması ve mülkiyetindedir; bu sebeple sahibinden yazılı onay alınmadan başka bir mecrada bütünüyle yayımlanması veya kullanılması mümkün değildir. İçeriklerden bir bölümün alıntılanması ise yalnızca, kaynağın açıkça belirtilmesi ve orijinal sayfaya aktif bir internet bağlantısı (link) verilmesi koşuluyla mümkündür. Kaynak gösterilmeksizin yapılan her türlü alıntı, izinsiz kullanım olarak kabul edilir ve yapılan alıntıların eserin bütününün yerini tutacak kapsamda olmamasına dikkat edilmelidir.

Türkçesi: Samet Polat

  

Hekim buyurdu: “Vakayı kapatalım,
Tedavi bitti: Sağırsınız… hadise bu.
Demek ki o organ bitirmiş devrini.”
Ve o, gık demeden anladı her şeyi.

“Amma da latife, Tanrı’m, lütfettiğiniz şu beyin
Sanduka niyetine,
ve ben taksitle ömrümün geri kalanını
Gözümle duyacağım, hem de beleşe”

“Ama artık sakının gözden. O hâlde! Ey haset ruhlar,
kulağın yerini tırnakla nöbet tutarak…
Ben ki kepazeliğin suratına en tiz perdeden ıslık çalan,
Yere ve alçaklığa eğilirsem o,
Vaftiz edebilir beni salyasıyla.”

“Ben ki ipleri herkesin elinde bir vitrin kuklası. -Yarın
Sokakta bir dost belki koluma girecek,
ballandırarak diyecek lafı: ‘Kocamış istiridye!’
Ve ben de vereceğim karşılığını: ‘İyilik sağlık, sizden n’aber, sağ olun!’

“Ruhuma abanmış yün bir takke,
(ve o meşhur eşek tekmesi, deh!) ve bir hanımefendi, burnumun dibinde,
avaz avaz ağıtlar yakabilir,
ben en ufak bir karşılıkla basamadan nasırlarına bile.”

“Bir bakire kadar bön, bir cüzzamlı kadar mağrur.”
Elalem içinde derler ki: “Bunak mıdır bu?
İnsan kaçkını mı, evrimini tersten yaşayan şair mi?”
Ve omuz silkerek: “Ah! yok canım, sağır işte, o kadar.”

“Kulakları mühürlü Tantalos’un bu kepaze çilesi!
İzliyorum yemek istediğim kelimelerin uçup gidişini,
sanki bir fırıncıya değil de fiyakalı bir pastanenin
camekânına yapışmış bir açgözlü gibi.”

“Artık ne bir istiridye kabuğunun alçıya sürtünmesi,
ne bir ustura,
ne tunç bir büstü yiyen o eğenin sesi,
ne de canlı bir kemiği biçen testere, bir nutuk, bir piyano!”

Revolverim, o bile, belki kulağıma yarım yamalak
Bir kelime tükürebilir, ağır, boğuk bir yankı gibi
Yarının peşi sıra gelen. Ama yarının şafağı sökmez ki
Nafile… nafile, yarın sağırdır bugünden bile.

Hadi bakalım, elalemin rakkası, çıldırmış beynimin içinde,
Döv şimdi, perdesiz ve avare, o eski, o çatlak tamtamı,
Öyle bir tamtam ki, kadın sesi ona bir kapı zili gibi gelir
Ya da tınısı yumuşaksa kanatlı bir mendil gibi.

Ben de düşüncemi kelimelere salıveriyorum, havaya savurduğum
Öylesine, bilmeden, Hindu dilinde mi konuşuyorum
Yoksa kör bir ayyaşın yanlış deliğe üflediği
Klarnetten çıkan o cırtlak ses gibi mi?

Tristan Corbière

(Tristan Corbière, Les Amours Jaunes adlı eserindeki “La scie d’un sourd [Variante]” şiirinin Fransızca aslından çevirisidir.)

Bu sitede sunulan metin, fotoğraf ve benzeri tüm materyaller, yazarının özgün çalışması ve mülkiyetindedir; bu sebeple sahibinden yazılı onay alınmadan başka bir mecrada bütünüyle yayımlanması veya kullanılması mümkün değildir. İçeriklerden bir bölümün alıntılanması ise yalnızca, kaynağın açıkça belirtilmesi ve orijinal sayfaya aktif bir internet bağlantısı (link) verilmesi koşuluyla mümkündür. Kaynak gösterilmeksizin yapılan her türlü alıntı, izinsiz kullanım olarak kabul edilir ve yapılan alıntıların eserin bütününün yerini tutacak kapsamda olmamasına dikkat edilmelidir.

---

Alejandro Gamboa’ya

   

İçilir sabah kahvesi… Ve toprağın rutubeti,
canımın kanı kokar mezarlıktan.
Kış kenti… Bir at arabasının ısırgan ve bitimsiz çilesi,
zincire vurulmuş bir açlığı sürükler sanki!

Çalmak istersin bütün kapıları,
ve sormak istersin kim bilir kimi;
sonra görüp yoksulları ve usulca ağlayarak
bölüşmek istersin taze ekmek dilimlerini.

Ve yağmalamak zenginlerin bağını,
bir ışık darbesiyle
Çarmıh’tan sökülüp uçan
o iki kutsal elle!

Sabahın kirpiği, kalkma yerinden!
Gündelik ekmeğimizi ver bize bugün,
Tanrı’m..!

Bütün kemiklerim başkasının;
ben çaldım belki onları!
Başkasına adanmış olanı
kendime pay etmeye geldim ben bu dünyaya;
ve düşünürüm ki, ben doğmasaydım eğer,
başka bir yoksul içecekti bu kahveyi!
Ben yüzü kara bir hırsızım… Hangi kapıya sığınırım!

Ve bu ayaz vaktinde, toprağın
insan tozuna karıştığı bu kederli anda,
çalmak isterdim bütün kapıları,
ve af dilemek kim bilir kimden,
ve pişirmek ona taze ekmek lokmaları
tam şurada, yüreğimin harında…!

César Vallejo

Türkçesi: Samet Polat

(César Vallejo, Los Heraldos Negros adlı eserindeki “El Pan Nuestro” şiirinin İspanyolca aslından çevirisidir.)

Bu sitede sunulan metin, fotoğraf ve benzeri tüm materyaller, yazarının özgün çalışması ve mülkiyetindedir; bu sebeple sahibinden yazılı onay alınmadan başka bir mecrada bütünüyle yayımlanması veya kullanılması mümkün değildir. İçeriklerden bir bölümün alıntılanması ise yalnızca, kaynağın açıkça belirtilmesi ve orijinal sayfaya aktif bir internet bağlantısı (link) verilmesi koşuluyla mümkündür. Kaynak gösterilmeksizin yapılan her türlü alıntı, izinsiz kullanım olarak kabul edilir ve yapılan alıntıların eserin bütününün yerini tutacak kapsamda olmamasına dikkat edilmelidir.